HISTORIA SZPITALA

 

Historia funkcjonowania naszej placówki należy do jednej z najstarszych w tej części Mazowsza. W grudniu 1852 roku wysiłek społeczny został uwieńczony otwarciem szpitala, którego patronem został wówczas Św. Stanisław Kostka. Murowany obiekt z oddziałami – wewnętrznym, chirurgicznym i zakaźnym przetrwał do 1945 roku, kiedy to spłonął doszczętnie.

Dzięki staraniom lekarzy i mieszkańcom szybko uruchomiono nową placówkę, na którą został adoptowany poniemiecki budynek mieszkalny, mieszczący się przy ulicy Szpitalnej. Szpitalowi nadano wówczas patrona – dr. medycyny i filozofii Wojciecha Oczko, którego uważa się za prekursora leczenia ruchem i autora powiedzenia:

 

„Żaden lek nie zastąpi ruchu, ale ruch zastąpi każdy lek”.

 

 

W 1945 roku reaktywowano działalność Ośrodka Zdrowia w Przasnyszu  i w Chorzelach, a rok później w Baranowie i Jednorożcu. W tym samym czasie w Przasnyszu zorganizowano gabinet stomatologiczny i Kolumnę Sanitarną przy Referacie Zdrowia Starostwa Powiatowego.

W 1947 roku zorganizowano punkty położnicze w Przasnyszu, Chorzelach, Dzieżgowie. Po wejściu w życie ustaw o społecznej służbie zdrowia i planowanej gospodarce w służbie zdrowi, zobowiązujących medycznych pracowników do pracy w zakładach społecznej służby zdrowia, otworzył się nowy etap w rozwoju ochrony zdrowia. Wzrosła liczba personel i łóżek, powstały oddziały: wewnętrzny, chirurgiczny i położniczy.  W pierwszych latach powojennych podstawowym zadaniem przasnyskiej służby zdrowia było opanowanie chorób zakaźnych, które stanowiły główną przyczynę zgonów. Dzięki szczepieniom ochronnym oraz rozwojowi profilaktyki i wzmożonej opiece lekarskiej, udało się znacznie zmniejszyć śmiertelność.

W 1951 roku zostało powołane do działania Pogotowie Ratunkowe wyposażone w 1 karetkę. Powstały ośrodki zdrowia w Dzieżgowie, Czernicach Borowych, a w ramach działalności ośrodka w Przasnyszu rozpoczęła funkcjonowanie Poradnia Przeciwgruźlicza.

W 1953 roku powstał gabinet stomatologiczny w Chorzelach, a następnie w Dzieżgowie. W tym samym czasie zostały powołane do działania: punkt położniczy i Wiejski Ośrodek Zdrowia w Zarębach oraz Izba Porodowa w Baranowie. W ten sposób zakończył się pierwszy etap organizacji społecznej służby zdrowia.

W miarę dalszego rozwoju, pojawiały się uwarunkowania sprzyjające wcielaniu w życie kolejnych założeń polityki zdrowotnej państwa. Stopniowo rozszerzano zakres świadczeń udzielanych bezpłatnie, związanych m.in. z chorobami społecznymi – gruźlicą, jaglicą i chorobami wenerycznymi. Poza leczeniem bezpłatnym, coraz liczniejsze grupy ludności sukcesywnie obejmowano ubezpieczeniem społecznym. W związku ze zwiększającymi się nakładami państwowymi na ochronę zdrowia, wybudowano szereg obiektów, zwiększając w ten sposób bazę materialną służby zdrowia w naszym regionie.

W 1962 roku oddano do użytku Przychodnię Obwodową w Przasnyszu przy ulicy B. Joselewicza 6, która zapewniała opiekę lekarską ogólną, pediatryczną i ginekologiczną. Drugim obiektem był Ośrodek Zdrowia w Chorzelach. W latach 1960-1965 wybudowano Ośrodek Zdrowia w Jednorożcu, Krzynowłodze Małej oraz w Żelaznej, a w 1973 roku w Baranowie.

W celu usprawnienia działalności i podniesienia poziomu świadczeń leczniczych i rehabilitacyjnych w latach 1972-1973 powołano zespoły opieki zdrowotnej, które miały zintegrować działające niezależnie od siebie szpitale, przychodnie obwodowe i stacje pogotowia ratunkowego. Zespół Opieki Zdrowotnej w Przasnyszu został powołany Uchwałą Prezydium Powiatowego Rady Narodowej w Przasnyszu z dnia 13.12.1972 roku, a jego pierwszym Dyrektorem został lek. med. Alfred Gołubowicz. Rok później przeprowadzono modernizację i remont dotychczasowego budynku szpitala, w wyniku czego zwiększyła się liczba łóżek, uległo poprawie wyposażenie w sprzęt i aparaturę medyczną, a pracownikom stworzono właściwsze warunki pracy.

Z dniem 1 czerwca 1975 roku, po przejściu na dwustopniowy podział administracyjny, podstawową jednostką struktury organizacyjnej służby zdrowia stał się zespół opieki zdrowotnej, którego zadaniem było zapewnienie ludności (obwodu ustalonego przez wojewodę) wszechstronnych świadczeń podstawowej i specjalistycznej opieki zdrowotnej oraz niektórych świadczeń pomocy społecznej. Działalność służby zdrowia ukierunkowana była wówczas na zapewnienie podstawowej opieki profilaktyczno – leczniczej w środowisku, szkole i w pracy.

Przez kolejne lata personel szpitala pracował z ogromnym poświęceniem w bardzo trudnych warunkach, niosąc pomoc osobom chorym. Dzięki ogólnej poprawie warunków życia, wzrastającej liczbie porad lekarskich i profilaktycznej działalności służby zdrowia, znacząco zmniejszyła się liczba zachorowań na choroby zakaźne oraz umieralność noworodków.

W dniu 01.07.1979 roku Dyrektorem zakładu został lek. Jerzy Sadowski. Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom mieszkańców regionu, w 1987 roku podjęto działania zmierzające do rozpoczęcia budowy kolejnego obiektu, zapewniającego właściwsze warunki pobytu, diagnozowania i leczenia chorych. Jednocześnie w latach 1987-1989 trwał remont starego budynku szpitalnego, który nie spełniał wymagań ówczesnego szpitalnictwa. Decyzją Wojewody ostrołęckiego w 1994 roku zatwierdzono Zbiorcze Zestawienie Kosztów i Założenia Techniczno-Ekonomiczne dla nowego obiektu.

Z dniem 30.12.1998 roku decyzją Wojewody ostrołęckiego Zakład Opieki Zdrowotnej w Przasnyszu został przekształcony w Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej, uzyskując tym samym osobowość prawną. Organem Założycielskim stała się Rada Powiatu Przasnyskiego.

Rok 2001 był początkiem szczęśliwego finału budowy Szpitala, kiedy to oddział okulistyczny przyjął pierwszych pacjentów. Przez kolejne miesiące trwało sukcesywne zagospodarowywanie nowego obiektu. Oficjalne otwarcie nowego gmachu nastąpiło 16 września 2002 roku. „Szpital na Nowe Tysiąclecie” to efekt wysiłku wielu osób, które przez lata dążyły do realizacji projektu, tak istotnego dla spełnienia potrzeb zdrowotnych społeczeństwa. Nowe oddziały takie jak: psychiatria, okulistyka, rehabilitacja czy też pediatria umożliwiły uzyskanie właściwej pomocy, bez konieczności hospitalizacji w odległych od miejsca zamieszkania placówkach.

 

Opracowano na podstawie: Księgi Pamiątkowej Szpitala.